О старом по-новому — Onirim

Сегодня хочется поговорить об одном весьма интересном экземпляре, который цепляет собой сразу несколько занятных тем. Например, долговременность памяти о настольных играх. Бывает выходит игра, она оказывается хорошей, годик ее активно обсуждают в интернете, потом еще годик по накатанной идут обзоры всякие, а потом случается лавина новых игр, и старые игры забываются практически напрочь. Ни тебе обсуждений, ни обзоров. Так, иногда что-то где-то проскакивает, но в целом тишина. Onirim — как раз такая игра. Ее нельзя назвать устаревшей, но кто сейчас о ней помнит?

Вучыцеся плаваць — агляд настольнай гульнi «Аквацiка»

Мяне доўга не было чуваць па аб’ектыўных прычынах, але я пацiху пачынаю адыходзiць i думаць крыху шырэй… пра iншыя рэчы… I так я сёння спрабую пiсаць па-беларуску, хаця i адразу папярэджваю, што магу крыху лупiць трасянкай=) Гэта будзе не назаўсёды напэўна. Але калi вам спадабаецца гэты эксперымент — пiшыце.

Адразу за аглядам Скайтопии я вырашыў працягнуць тэму «даўгабудаў» iмя Iванаў з Камрад Дэвелоперс. На гэты раз гэта будзе «дзiцятка» Iвана Тузоўскага — Аквацiка. Гэтая настольная гульня можа смела называцца адным з самых працяглых расiйскIх даўгабудаў. Я не магу дакладна сказаць, колькi гадоў Аквацiка выбiралася на паветра з глыбiнi акiяну, але я, па-мойму, упершыню пачуў пра яе аж у 2014 годзе. З таго часу гульня змянiла выдаўца (а можа нават i не аднаго), не аднойчы карэкцiравала механiку, трапляла ў крутое пiке смутку i потым ганарова выходзiла з яго. На самай справе тое, што Аквацiка ўсё-такi прадаецца зараз у крамах — гэта сапраўды цудоўна! Здорава, што ў Iвана хапiла сiлаў дацягнуць праект да канца.

Але ж блiжэй да тэмы, скафандр, блiжэй да тэмы!=)